به نقل از «ایمنا»

علت اصلی دزدی در کودکان چیست؟ + علائم، بهترین برخورد و درمان

تاریخ انتشار: ۱۲ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۲۰۸۹۳

امروزه به علل مختلف مسئله دزدی در کودکان شدت بیشتری پیدا کرده است که خانواده ها را به آگاهی از راه های درمان و مقابله با این رفتار وادار کرده است.

به گزارش ایمنا، مسئله دزدی کودکان یکی از مهم‌ترین مسائل تعلیم و تربیت است. به همین دلیل این موضوع برای بسیاری از خانواده‌ها و مدرسه‌ها مسئله آفرین و مشکل ساز شده است بنابراین آنها در صدد رفع این مشکل هستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

معنی لغوی دزدی

دزدی از نظر لغت به معنی مال و ثروت دیگری را به صورت پنهان و غیر مشروع و بدون اجازه مالک، صاحب شدن است.

علت دزدی کودکان چیست؟

دزدی در کودکان علت‌های مختلفی دارد. این مورد همچنین در بزرگسالان هم صدق می‌کند. عده‌ای از کودکان به دلیل حس عصبانیتی که دارند، دزدی می‌کنند. عده‌ای دیگر برای اینکه توجه دیگران را به خود جلب کنند، دست به این کار می‌زنند. بعضی از کودکانی که خشونت‌های فیزیکی و روانی بر آنها وارد شده است، برای اینکه به دیگران بفهمانند که کمک نیاز دارند، دست به دزدی می‌زنند. علاوه بر این، برخی از محرومیت‌هایی که به کودک خود تحمیل می‌کنیم، می‌تواند او را به این کار ناپسند وادار کند.

علائم دزدی در کودکان برداشتن و پنهان کردن اشیای دیگران ناسازگاری اجتماعی بی‌کفایتی و نداشتن اعتماد به نفس فرار از منزل و مدرسه دروغگویی مخفی کردن وسایل دزدیده شده پرخاشگری و ضرر رساندن به اطرافیان علت برداشتن وسایل دیگران توسط کودکان علل مادی علل اجتماعی علل روانی علل مادی دزدی کودکان

کودکانی که فقیر هستند و نمی‌توانند به نیازهای اولیه خود دست پیدا کنند، دست به برداشتن وسایل دیگران می‌زنند.

علل اجتماعی دزدی کودکان

کودکان به علت شخصیت تقلیدی که دارند، هنگامی که والدین آنها در مورد دزدی صحبت کنند یا اینکه خود پدر و مادر جلوی کودک دست به این کار بزنند، کودک آن را یاد می‌گیرد. برخی از کودکان هم این کار را از دوستان و هم بازی‌های خود یاد می‌گیرند.

علل روانی کودکان

بی توجهی و بی مهری اطرافیان کودک به ویژه والدین او موجب می‌شود که کودک برای اینکه توجه دیگران را به خود جلب کند، دست به دزدی بزند. این مسئله بیشتر در فرزندان میانی و خانواده‌هایی که فرزند زیادی دارند، دیده می‌شود. چراکه در این خانواده‌ها، به علت پرجمعیت بودن، کودک، محبت و توجه کافی را از سوی خانواده خود دریافت نمی‌کند.

با دزدی کودکان چه باید بکنیم؟

در برابر کودکانی که دست به دزدی می‌زنند، بهتر است بیشتر از قبل به کودک خود توجه کنید و او را زیر نظر بگیرید. برای مثال زمانی که می‌خواهید کیف او را مورد بررسی خود قرار دهید، از او اجازه بگیرید. به این ترتیب او یاد می‌گیرد که هرگز نباید بدون اجازه سر کیف شما برود. با این کار شما حریم شخصی را به کودک خود یاد می‌دهید.

بهترین برخورد والدین با دزدی کودکان

بهترین رفتار با دزدی کودکان این است که مفاهیم صداقت و درستکاری را به روش حساب شده به کودک آموزش دهیم. والدین بهتر است نسبت به این کار ناشایست کودک، بی توجهی کنند چراکه واکنش زیاد در مقابل این کار می‌تواند در ادامه آسیب‌های زیادی را به وجود آورد.

روانشناسی دزدی در کودکان

کودکان ۵ ساله به خوبی معنی و مفهوم مالکیت را درک می‌کنند و اگر به دلایلی دست به برداشتن وسایل دیگران بدون اجازه او بزنند، نشان می‌دهد که این مفهوم هنوز در او شکل نگرفته است. اگر جلوی این رفتار در دوران کودکی گرفته نشود، می‌تواند مشکلات زیادی را در دوران بزرگسالی و بلوغ فرد به وجود آورد.

راه‌های مقابله با دزدی کودکان توضیح معنی خرید برای کودک آموزش مفهوم مالکیت به کودک یاد دادن عذرخواهی به کودک به او یاد دهید که در مقابل وسوسه‌ها مقاومت کند برخورد مناسب با دزدی کودکان

اگر مشاهده کردید که کودک شما چیزی را برداشته است، از بروز واکنش شدید بپرهیزید. در این موقعیت توصیه می‌شود که رفتارهای مناسب و منطقی را از خود بروز دهید. در غیر این صورت موجب می‌شود که عزت نفس کودک خدشه دار شود.

بدترین روش با دزدی کودکان

هرگز به کودک خود در مقابل دیگران برچسب دزدی نزنید چراکه باعث می‌شود کم کم کودک به دروغگویی پناه ببرد. این رفتار را می‌تواند بدترین روش برخورد با دزدی کودکان دانست.

چگونه با دزدی کودکان برخورد کنیم؟

بهتر است در برخورد با کودک خود صداقت را پیش بگیرید و از داستان‌های جذاب برای آموزش رفتار درست به او استفاده کنید. چراکه استفاده از برخورد نامناسب می‌تواند این رفتار را تشدید کند.

چگونه دزدی را از سر کودکان بیندازیم؟

در ابتدا باید علت دزدی کودک خود را پیدا کنید و در خلوت با او به صورت جدی برخورد کنید. در این شرایط از اینکه فرزند خود را در موقعیت اعتراف قرار دهید، دوری کنید. شما در این موقعیت تنها پاسخ‌های دروغ و انکار گونه از کودک خود می‌شنوید.

کد خبر 619652

منبع: ایمنا

کلیدواژه: دزدی پول کودکان تربیت کودک تربیت فرزندان اصول اخلاقي دزدی در کودکان دزدی کودکان شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق دزدی کودکان دزدی در کودکان کودک خود خانواده ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۲۰۸۹۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم

بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامه‌های تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه درباره‌اش صحبت می‌کنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامه‌های جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحث‌های متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون می‌شود، برنامه‌هایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی می‌آورند. در گذشته‌ای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسک‌خونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد. 

روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونی‌ها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظه‌ای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِ‌خودش لازم است اما کامل و جامع نیست. 

الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سال‌های کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطره‌ها مانده باشد؛ او در جریان گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم  بارها به جمله‌ای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمی‌های عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیه‌کنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آن‌ها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند. 

او در این گفت‌وگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامه‌سازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامه‌هایی ساخته می‌شود که آهنگی می‌زنند و مجری فریاد می‌زند دست و جیغ و هورا! یا بچه‌هایشان را می‌آورند تا دیده شوند، این برنامه‌سازی نیست! 

جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامه‌سازی تلویزیون!

این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچه‌ها را افزایش بدهد این کار را می‌کردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامه‌سازی‌های تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دوره‌ای همه برنامه‌های کودک تلویزیون همین کار را می‌کردند تا به گونه‌ای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند. 

نمی‌گویم این کار ممنوع است!

وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمی‌گویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمی‌کند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همه‌چیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچه‌ها در برهه‌ای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد. 

شکل‌گیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!

اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود

رضایی در ادامه اضافه کرد:‌ کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیری‌شان است. سن تربیت‌پذیری، آینده‌سازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق می‌افتد. باید از طریق برنامه‌سازی به‌طور غیرمستقیم و مستقیم و با بازی‌های درست و کاربردی،‌ مهارت‌افزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد می‌زند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباس‌های رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمی‌تواند برای کودک، فرهنگ‌سازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچه‌ها نمی‌توانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچه‌ها بگذارند که این بچه‌ها بتوانند انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر خلاقیت‌هایی را برای بچه‌ها ایجاد کنند. برنامه‌هایی که بتواند از خلاقیت‌های بچه‌ها استفاده کند، بسازند. همان‌طور که در گذشته هم این نوع برنامه‌ می‌ساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود. باید این شلوغ بازی‌ها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامه‌های تلویزیون که دست می‌زنند، جیغ و هورا بکشند.

وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامه‌ای که قرار است حرف‌های مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکت‌هایی می‌روند تا خلأهای ذاتی برنامه‌سازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقه‌ای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت می‌بینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکت‌ها نمی‌کنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص می‌دهند.

چرا ترجمه‌ها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟

کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست

رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار می‌کنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچه‌ها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق‌ کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر می‌آید با سبک زندگی خانواده‌های ایرانی‌ها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس می‌کنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجی‌های کودک را نمی‌شناسند، شاید نمی‌دانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعه‌مان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگ‌مان از دست می‌رود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت می‌کنیم برخی‌ها می‌خندند و جدّی نمی‌گیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعه‌شناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راه‌اندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.

تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟

وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروه‌های کودک کار می‌کردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار می‌گرفتند. این‌ها کسانی بودند که تحصیلات‌ و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقه‌شان به بچه‌ها واقعی بود. لذا سعی می‌کردند اطلاعات راجع به برنامه‌سازی را از همه‌جا بدست بیاورند و خودشان را با خواسته‌های کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقه‌مندند برنامه‌های کودک بسازند اما نه آن‌طور که باید و شاید. برنامه‌های شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتون‌های قدیمی‌اند که هنوز دوست‌داشتنی‌اند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیده‌ام. شاید بعضاً برنامه‌هایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقه‌مندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمی‌شود.

این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامه‌سازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکان‌اند، برنامه‌سازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچه‌ها می‌اندیشند. آموزش‌هایی که برای بچه‌ها می‌گذارند، باید آموزش‌هایی باشد برای آینده‌شان هم مفید باشد. اگر این آموزش‌ها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچه‌ها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی می‌گیرد. بچه‌ها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعه‌ای از برنامه‌هایی که سرگرم‌کننده‌اند، آموزش‌های خیلی ملایم، مثبت و دوست‌داشتنی برای کودکان طراحی کرده‌اند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمی‌کند.

بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفت‌وگو با مدیر شبکه کودک لبنان

می‌خواهند کاری کنند اما عملی نمی‌بینیم

رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا می‌کنند می‌خواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که می‌خواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته می‌خورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفته‌ایم و گفته‌ایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع می‌دهند و یا می‌گویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول می‌کنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامه‌های کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر می‌آید سیاستگذاری‌ها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون می‌تواند از افراد کاربلد و تهیه‌کنندگان قدیمی که دور مانده و خانه‌نشین و بیکار مانده‌اند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشده‌اند و از نظرات‌شان استفاده نشده است. در کارنامه‌شان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامه‌های تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده می‌شود و عملی نمی‌بینیم.

انتهای پیام/